دوستی با دیدن عکس سهیلا با پرچم ایران در تظاهرات دیروز در سانفرانسیسکو که بر علیه جنگ و تجاوز نظامی به کشورمان بود–بدون بیان کمترین اعتراضی به تجاوز نظامی به کشور ما– اما از دیدن عکس همسرم سهیلا که پرچم ایران را در دست داشته برافروخته شده و پرسیده اند که با در دست گرفتن این پرچم بدنبال چه هستید؟ آیا برای دیده شدن این کارها را میکنید؟ اول از همه باید بگویم که حداقل دوستانی که ما را می شناسند خوب می دانند که نه سهیلا و نه من هیچ احتیاجی به دیده شدن نداریم که اگر چنین بود سالها قبل از اینکه بسیاری از نو رسیده ها و سلبریتی های تازه بدوران رسیده به این سوی آبها بیایند همه درها و راههای دیده شدن و از نردبان های مزدوری بالا رفتن برای ما باز بود, اما ما ننگ مزدوری برای هیچ کشوری را بخانه نبرده و نمی بریم، چه در زندان حکومت اسلامی باشیم و چه در ساحل امن ایالات متحده، چه در دوران جنگ ایران و عراق باشیم و چه در دوران کنونی که جنایتکاری که دادگاههای بین المللی حکم بازداشت او را صادر کرده اند و او را برای ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل کشی تحت تعقیب قرار داده اند, دارد سرزمین ما را بمباران می کنند.
اما برگردیم به موضوع پرچم, که حالا شده پیراهن عثمان و محلی برای دریدن چهره هایی که با چنین بهانه هایی جنایت و تجاوز به کشورشان را توجیه و در بهترین حالت از ترس حاضر نیستند از حق طبیعی و قانونی خودشان در اروپا و امریکا استفاده کرده و به خیابان ها آمده و تعرض و تجاوز نظامی به کشور خودشان را محکوم کرده و حداقل خواهان آتش بس فوری شده و بدنبال صلح برای مردم کشور خود و منطقه باشند.
اما باز برگردیم به صحبت از پرچم؛ هر کشوری با دو چیز به طور عمده در دنیا شناخته می شود اول اسم آن کشور است و بعدا پرچم آن سرزمین که هیچ ربطی هم به حکومت وقت آن کشور ندارد و هر از چند گاهی یکی از اینها و یا هر دوی آنها تغییر می کند. نمونه های زیادی را در همین صد ساله گذشته شاهد بوده ایم از جمله چین و یا روسیه پس از انقلابات بزرگ در این کشورها و یا اتفاقاتی چون آنچه در یوگسلاوی اتفاق افتاد و یا اتحاد دو نیمه جدا شده یک کشور پس از چندین دهه چون آنچه در آلمان اتفاق افتاد و یا پس از جمع شدن بساط آپارتاید در آفریقای جنوبی و همچنین در بسیاری کشورهای دیگر چون لیبی, میانمار, افغانستان, گرجستان, عراق, سودان, کنگو, بورکینافاسو , بنین, زیمبابوه شاهد چنین تغییراتی در نام و پرچم کشورها بوده ایم. در ایران نیز از همان فردای انقلاب صحبت از تغییر پرچم بود که نهایتا در سال ۱۳۵۹ به تغییر آن به شکل کنونی منجر شد. از آن روز به بعد همه دنیا و در سراسر کشور ما همین پرچم نماد کشور ماست. همین پرچم را در میادین ورزشی وقتی ورزشکاران کشور وارد می شوند و یا وقتی با افتخار گام بر روی سکوی قهرمانی می گذارند و مدال های افتخار بر سینه های آنها می درخشد را همراه با سرود ملی ایران بالا می برند و دنیا شاهد افتخار آفرینان کشور ما در کنار همین پرچم است همانگونه که قهرمانان عربستان سعودی و یا اسرائیلی در زیر پرچم هایی که نماد کشور خود آنهاست ایستاده و افتخار می کنند. نه فقط در میادین ورزشی که وقتی در سازمان ها و نهادهای بین المللی که یک طرف آن یک ایرانی نشسته است, چه به نمایندگی از طرف جمهوری اسلامی باشد و چه نماینده نهادی مردمی و غیر انتفاعی باز همین پرچم رسمی کشور ماست که در کنار آن میز می گذارند و باز همین پرچم است که بر سر در سازمان ملل و همه نمایشگاه های بین المللی افراشته شده و همین پرچم است که نماد کشور ماست ن نشان دهنده حضور نهادها و سازمانهای ایرانی شرکت کننده در آن جلسات و گردهمایی هاست. کسی به پرچم قبلی ما هر چقدر هم برای بعضی از دوستان عزیز باشد اهمیتی نمی دهد و تا زمانی که مردم ما پرچم دیگری را انتخاب نکرده اند و تا اطلاع ثانوی پرچم ما همین پرچم است همانطور که پرچم عربستان همین پرچم است که با آیه قرآن مزین شده و یا نام پاکستان که پس از ده سال به جمهوری اسلامی پاکستان تغییر نام داد.
دوستان توجه نمی کنند که نام کشورها و پرچم آنها پس از تغییر دیگر تعلقی به حکومت ها ندارند و تا زمانی که مردم آن کشور در یک همه پرسی و یا هر شکل دیگری بطور جمعی اقدامی در جهت تغییر آن نگرفته اند چاره ای جز بکار بردن و استفاده از این نمادها نداریم.
تغییر نام و پرچم یک کشور امری نیست که عده ای از مخالفین آن حکومت خودسرانه و به جای مردم آن کشور تصمیم به تغییر آن بگیرند. انگار فراموش کرده ایم که ۴۵ سال گذشته است و حکومت ما دیگر حکومت پادشاهی نیست و پرچم سه رنگ با آرم شیر و خورشید و با شمشیر و یا بی شمشیر و یا بدون هیچ آرمی هم دیگر پرچم رسمی کشور ما نیست, چه دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم.
متاسفانه بخشی از اپوزیسیون نظام جمهوری اسلامی ایران دشمنی خود با نظام را که حق مسلم آنها و همه ماست را با دشمنی با کشور و نمادهای آن گره زده و متوجه نیستند که ایجاد تنفر از نمادهای هر کشوری نهایتا به تنفر از همه نمادها و حتی مردم آن سرزمین منجر خواهد شد. پرچم کنونی ما نباید به نمادی تنفر انگیز در افکار عمومی مردم جهان مبدل شود, همانطور که نام ایران و دیگر نمادهای کشور ما نباید تنفر انگیز باشند, که اگر چنین شد همه ما قربانی آن خواهیم بود. آنوقت عده ای به بهانه مقابله با این نماد نفرت انگیز به ورزشکار ایرانی , به هنرمند و فیلمبردار و کارگردان ایرانی, به کارآفرین ایرانی و هر نهاد و سازمان ایرانی دیگری که در کنارش پرچم ایران بود توهین می کنند و به فضای نفرتی که دشمنان کشور و مردم ما ایجاد کرده اند هر چه بیشتر دامن می زنند. به نظر می رسد خانم ها و آقایان یادشان رفته است که در دوران جنبش مهسا با هنرمندان و ورزشکاران ایرانی چه رفتارهایی وقیحانه و کثیفی شد که بسیاری امروز از آنچه گفته و نوشتند پشیمان هستند.
شما حق دارید و می توانید پرچم گذشته ایران را دوست داشته و برایتان مقدس باشد و در قاب طلا آن را در طاقچه خانه هایتان گذاشته و یا به دیوار اتاق هایتان آویزان کنید؛ همانطور که بسیاری از هنرمندان ما از نمادهای گذشته چون درفش کاوه آهنگر در آفریده های هنری خود به عنوان نماد مبارزه با ظلم استفاده می کنند ولی دیگر نه آن درفش و نه پرچم سه رنگ با شیر و خورشید در میانه آن پرچم رسمی کشور ما نیست. شاید زمانی باز مردم ما تصمیم گرفتند که همین پرچم سه رنگ با شیر و خورشید در میان را و یا هر نماد دیگری را به عنوان پرچم رسمی خود انتخاب کنند؛ باز در آن دوران هم به شما قول می دهم اگر کشوری به ایران ما حمله کرد ما با همان پرچم و باز با افتخار به خیابان آمده و بر علیه تجاوز به میهنمان اعتراض خواهیم کرد.
اما در آخر باید فراموش نکرد که همه اینها برای عده ای بهانه ای بیش نیست که اگر نبود با همان پرچم سه رنگ و شیر و خورشید؛ با شمشیر و بی شمشیر؛ به رنگ زرد و یا قرمز در اعتراض به تجاوز و تعرض به کشورشان به خیابانها می آمدند, من و همسرم هم با جان و دل در کنار آنها فریاد “نه به جنگ” سر می دادیم و پرچم مورد علاقه آنها را در دست می گرفتیم؛ اما افسوس که آنها در یک دست پرچم ایران و در دست دیگر پرچم اسرائیل را گرفته و به جای فریاد “نه به جنگ” ویرانی کشورشان را فریاد می زنند و از نتانیاهو می خواهند که “بیشتر بزن”
https://www.facebook.com/jahansooz.mehrbakhsh/videos/1381099562982026
رضا فانی یزدی
۲۳ جون ۲۰۲۵